ایـ?? بـــــآر ?ـــــہ ?ـســــے آمـَد
نمــــے گویم بـــُرو
حــتــے نمــے گــویـم ?ـَــسِ دیگـــری رآ مــے خـــوآهمـ
فقـط مــے گــویم:
ببیـــ??! مـ?? ش?ــَـــستــہ امـ !
خستـــــہ امـ !
?َمــے آرآممـ ?ـــُـــ??..
فقط همـیــ?? ...

+ کـاش میشُــ? ?ور گر??? خیلیـا قلــا?ه انــ?اخت

هَم هویتـــ?ار میشَـ?? هَم اینقـَـ? هار نمـــے شَــ?? ... والــا

قـبـول شـمـا با کلاسـیـــ ...

لبـاس مـارکدار مـیـپـوشـیـــ ...

اما اینو بدون کــــه: گاوم پوستش از چرم خالصــــه ...

" مـهـم ذات آدمـهـــــــــــ . . .

تو را به خاطر خاطره‌ها دوست می‌دارم
برای پشت کردن به آرزوهای محال
به خاطر نابودی توهم و خیال دوست می‌دارم
تو را برای دوست‌داشتن دوست می‌دارم
تو را به جای همه کسانی که دوست نداشته‌ام دوست می‌دارم
تو را به خاطر سلامت
به رغم همه آن چیزها که به جز وهمی نیست دوست می‌دارم

نه تو می مانی و نه اندوه
و نه هیچیک از مردم این آبادی…
به حباب نگران لب یک رود قسم،
و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت،
غصه هم می گذرد،
آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند…
لحظه ها عریانند.
به تن لحظه خود، جامه اندوه مپوشان هرگز...